peuterspeelzaal

Voor het eerst naar de peuterspeelzaal

En dan sta je ineens aan de andere kant, als moeder in plaats van juf. Mijn zoontje ging vandaag voor het eerst naar de peuterspeelzaal en wat vond ik dat spannend. 

Onze net-peuter gaat al twee dagen in de week naar de gastouder, als ik werk. Spelen met andere kinderen (in huiselijke sfeer) is hij dus wel gewend.
Maar een peuterspeelzaal is ineens wel een grote ruimte. Met een heleboel kindjes van zijn leeftijd en oudere kinderen die door elkaar heen krioelen.

Ik kon me er altijd wel een voorstelling van maken hoe ouders het moesten vinden, hun kind voor het eerst naar school. Maar nu kon ik het ook zelf voelen. Wat spannend!
En dan gaat hij nog maar een dagdeel per week.

Ik zat vol vragen: Hoe vindt hij het daar? Zal hij moeite hebben met het afscheid? Hij is voorzichtig en gevoelig. Zal hij niet overruled worden door de grotere jongens in zijn groep? Weet hij zich staande te houden?
En met welk speelgoed zal hij spelen? En wat doet hij als ik er niet bij ben?
Allemaal vragen waar ouders geheid ook mee zitten als ze hun kind voor het eerst bij mij in de klas brengen.

We bereidden ons zoontje voor door te vertellen over de speelzaal. Dat er een juf is en nieuwe kindjes van zijn leeftijd. Dat hij lekker mag spelen, dat er veel speelgoed is en dat ze ook fijn buiten kunnen spelen. Voor het gemak hebben we het ook even “school” genoemd.

Eenmaal binnen keek hij even rustig om zich heen. Kat uit de boom kijken, deed ik vroeger ook. Ik moest nog mee als hij iets zag wat hij wel interessant vond. Later kreeg ik een intake gesprek en kwam hij een aantal keer vragen of ik al klaar was met praten. Zo lief. Hij speelde ondertussen gelukkig wel verder.

Na de intake ging ik weg. Hij keek wel even gek, maar ging toch wel verder met spelen.
En ik? Ik had ineens tijd voor mezelf. Ik zal vast vaak gaan bloggen in de tijd dat hij op de peuterspeelzaal zit, maar nu besloot ik om naar de kapper te gaan. Een beetje zenuwachtig zat ik daar wel. Een paar keer mijn telefoon checken, maar ik hoorde niets, dus het was goed.

Toen ik hem kwam ophalen zat hij keurig in de kring nog nakauwend op zijn appeltje. Hij vloog me in de armen en vertelde dat hij buiten had gefietst. Hij keek er blij bij, dus dat zat wat goed. Volgens de juf had hij het ook goed gedaan, net alsof hij er al een tijdje was. Wat een knapperd! En nu hopen dat het zo blijft en dat hij het naar zijn zin gaat hebben.

En al die vragen? Die worden vast vanzelf wel beantwoord. :)