Ik ben moe van het perfectionisme. Het altijd maar goed willen hebben in de klas, het moeite hebben met loslaten. Maar morgen sta ik er weer hoor, voor de klas met een grote bak koffie en een open blik. Klaar voor een nieuw avontuur.
Ik laat het lievelingsglas van de man uit de kast vallen, sorry schat. Ik stoot keihard m’n knie tegen de salontafel, staat dat ding echt al sinds de verhuizing daar? Het liefst koop ik de hele chocolade-afdeling van de Appie leeg. En ik ben blij als ik op de bank zit (lees: half hangend over de rugleuning met alvast een oog dicht) met Netflix voor m’n neus. Het is duidelijk, ik ben moe.
De baan van een leerkracht doe je helaas niet altijd fluitend met twee vingers in de neus. Dat geldt voor meer banen, maar ik ben juf, dus kan ik alleen over dit werk spreken. Henrike van Kleuterklasse schreef daar al eens een hele mooie en eerlijke blog over. Ik heb ook last van dat ‘ikwilaltijdmaardanookechtáltijddeallerbestejufzijndieikinmeheb’-syndroom waar Henrike over praat, min die-ik-in-me-heb, want eigenlijk wil ik de allerbeste juf zijn van iedereen. Die juf waar nog jaren over gesproken wordt, waar het altijd pico bello opgeruimd en netjes is in de klas, het altijd smooth loopt en de kinderen superveel leren.
Mmm, waar zou ik nou moe van kunnen zijn? Hallo! Realitycall! Bestaat zo’n juf wel? En nog beter: bestaan er wel kinderen waar zo’n juf zo kan floreren? Als het altijd opgeruimd is, kunnen de kinderen dan eigenlijk wel goed tot leren komen?
De afwisseling maakt mijn beroep nou juist zo leuk. ‘Leerkracht, elke dag anders’ ;) De kinderen die zo verschillend zijn, maakt het werk uitdagend en interessant. En dat ik die kinderen niet altijd zo kan bedienen zoals ik wil, dat is dan maar zo.
Ja, dat schrijf ik nou wel leuk, maar mijn gevoel zegt iets anders. En daar word ik moe van, van dat perfectionisme. Vooral als er dagen zijn waarop het pittig is in de klas. Dat ik keihard werk om het voor iedereen goed te hebben. En wanneer er dingen gebeuren die ik niet in handen hebt. Dan moet ik loslaten en leerkrachten zijn daar erg slecht in. Me kwetsbaar op durven te stellen en dit blog online durven te gooien, hoe moeilijk ook, is voor mij weer een stapje in het aanpakken van dat perfectionisme.
En morgen bij een nieuwe werkdag? Morgen laat ik na een goede nachtrust al een beetje los en sta ik met een grote kop koffie weer fris en fruitig en met een open blik voor de klas. Klaar om mooie avonturen te beleven. Want dat het vak fantastisch is ben ik in ieder geval met mijn innerlijke stemmetje eens.
Voor mij helpt het loslaten door dit blog te schrijven. Wat helpt voor jou?