Hoe onze kleuters elkaar complimenten geven

‘Je ziet er mooi uit’ zegt een spontaan, vrolijk meisje uit groep 1 tegen een wat verlegen jongen uit groep 2. De jongen verschiet van kleur en glimlacht lief terug. Vervolgens pakt hij, alsof het de normaalste zaak van de wereld is om een compliment te krijgen, zijn stoel en gaat in de kring zitten. Mijn hart smelt en ik druk m’n ogen stevig dicht om de tranen binnen te houden. Hoe onze kleuters elkaar complimenten geven. 

Wij volwassenen kunnen er nog wat van leren. Het gemak waarmee de kleuters complimenten geven, maar ook ontvangen.

Compliment

Ik ben heel goed in complimenten geven aan de kinderen. Mijn ‘Wat een leuke jurk heb je aan’, ‘Wat heb je dat netjes binnen de lijntjes gekleurd’ en ‘Wat lief van jou dat je naar hem toe gaat om te helpen’ zijn niet van de lucht.

Bij volwassenen heb ik er wat meer moeite mee. Iets zeggen over de kleding lukt nog wel. Maar iemand complimenteren met een uitgevoerde opdracht vind ik al wat lastiger. Ik denk eerst lang na voordat ik mijn boodschap geef en wordt bij het geven van het compliment rood. Toch train ik mezelf om ook mijn collega’s complimenten te geven. Iedereen wil het toch horen als je iets goed hebt gedaan?
En een compliment ontvangen? Poe, dat vind ik best moeilijk. Of eigenlijk, ik ontvang ‘m wel, maar of ik hem ook echt laat binnen komen?

Voor kleuters is dit veel makkelijker. Misschien ook omdat we ze het al jong aanbieden? Ze zeggen veel sneller: ‘Wow, jij hebt echt mooie schoenen!’. Of ‘Wat heb je dat mooi gemaakt!’. De ontvangende kleuter luistert naar het compliment, zegt vaak netjes dank je wel en gaat weer verder.

Wij leren het complimenten geven aan met De vreedzame school. Al in de eerste schoolweken praten we over opstekers (complimenten) en afbrekers en hoe we elkaar een compliment kunnen geven. Na deze week gebruiken de kleuters de opstekerketting.
Een vriendelijk jongetje pakt de kralenketting met het opstekerteken erop. Hij loopt naar zijn vriendje, hangt de ketting om en zegt ‘Jij kan hard rennen!’ Het vriendje geeft de opstekerketting weer aan iemand anders en geeft er een compliment bij. En zo gaat het de hele dag door. Totdat we naar huis gaan en een van de kinderen bij het afscheid nemen de opsterketting onder zijn jas uit vist. ‘Die was ik nog vergeten juf!’

Ik ben trots op de kinderen dat ze het zo gemakkelijk afgaat. Ze kunnen verschillende soorten complimenten aan elkaar geven. En daar mogen wij weer van leren.