Formatiestress

Formatiestress, hoe ga ik ermee om?

(Door Sharona) Elke leerkracht, directeur en stiekem ook elke ouder kent het wel, formatiestress. Hoe ga ik ermee om? 
In april begint de onrust al langzaam te komen. De schoolleiders gaan met hun teamleden in gesprek om te kijken wat de wensen voor volgend schooljaar zijn. Wie wil er graag een uitdaging aan in een nieuwe groep? Of zelfs een nieuwe school, want helaas ontkomen scholen er soms niet aan om bij krimp leerkrachten elders onder te brengen.

Spanning

Leerkrachten zitten vol spanning, krijgen ze de groep waar ze op hopen en voor de vele parttimers krijgen ze ook de werkdagen die ze graag willen?
Alsof die spanning nog niet genoeg is hijgen ondertussen ook de kinderen en ouders in je nek. Want iedereen wil toch wel zo snel mogelijk weten of die leuke juf uit groep 5 volgend jaar de juf van hun kind wordt of dat die strenge juf uit groep 7 (o help nee toch!) een jaar verantwoordelijk zal zijn voor de leerontwikkeling van hun kroost.

Lees ook: INVALLEN IN HET BASISONDERWIJS

Formatiestress

Erg he? Formatiestress? Niet weten in welke groep je les gaat geven, welke kinderen er in je groep zullen zitten.
Eerlijk gezegd heb ik geen idee, rond april begint bij mij langzaam de aangepaste formatiestress. Naarmate het einde van het schooljaar steeds dichterbij komt wordt bij mij de formatiestress steeds heftiger. Daarbij komen ook jaloerse gevoelens vrij. Jaja ik weet het, je hoort niet jaloers te zijn, maar ik ontkom er echt niet aan.

Invallen

Bijna 7 jaar geleden ben ik afgestudeerd voor het voor mij leukst denkbare beroep, juf. O wat was ik blij, nu kon het werken gaan beginnen. Een paar jaar invallen en dan een eigen klas. Een eigen klas, eentje waar jij van begin tot eind bedacht hebt hoe te werken. Eentje waarbij je de kinderen van a tot z kent (en zij jou). Eentje waarbij je deel uit maakt van een team en andere kwaliteiten naast een berg flexibiliteit kunt gaan ontwikkelen. Een eigen klas, gewoon van mij! Niet meer te gast zijn in een klas van een ander en deze weer terug te moeten geven. Een eigen klas, mijn utopia.

Lees ook: ZENUWACHTIG VOOR EEN NIEUWE SCHOOL

Paniek

Maar terug naar de gang van zaken….zo medio april/mei begint de paniek een beetje toe te slaan. Als ik op dat moment een langdurige vervanging heb hoop ik enorm op een meevallertje…een mogelijkheid om volgend schooljaar terug te kunnen keren….maar tegelijkertijd weet ik dat de kans zo klein is..zo klein dat ik heel het internet afstruin naar vacatures, de vervangingspools lastig val en al mijn (inmiddels vele) onderwijsvrienden op scherp zet….als je ergens hoort dat ze iemand nodig hebben, noem mij noem mij Alsjeblieft!

Stress

Hoe dichterbij de zomervakantie komt, hoe erger de stress en soms ook de te neer geslagenheid wordt. Heb ik weer niet een plekje volgend jaar? Hoelang gaat mijn vakantie dit jaar duren? 6,8, 10 of meer weken? Ik heb niks om over vooruit te dromen, kan niks plannen want ik moet toch wel direct beschikbaar kunnen zijn als die kans op een baantje zich aandient.

In gesprek

Maar dit jaar moet het anders, dit jaar ga ik het anders doen! Ik ga mijn passieve, ik-wacht-tot-de-directeur-vindt- dat- ik-aan-de-beurt-ben houding veranderen in ik-ga-de-directeur-vertellen-wat-ik-wens houding. Ik ga uit mijn comfortzone stappen. Het spijt me als ik daarvoor andere moet gaan passeren, maar het is klaar. Ik toon altijd veel begrip voor net die ene leerkracht die nog voor je was, ja die moest eerst. Of nee, we nemen haar want zij komt van die en die stichting en dan kan die en die bij hun werken, we ruilen dus.
Heel stoer gezegd allemaal en ik heb al honderd keer verschillende gesprekken in mijn hoofd gevoerd, maar na de meivakantie moet het er toch echt van komen. Ik ga die stoute schoenen aantrekken en stap op mijn directeur af. Niet geschoten is altijd mis, toch??
Wordt vast en zeker vervolgd!

Uitgelichte foto: Shutterstock