Ik sta nog een keer bij de deur. Lichtelijk nerveus met een verdrietige ondertoon. Het is onze laatste dag in de klas. Voor mij en een paar kinderen zelfs de laatste dag op school.
Nog een keer schud ik alle kinderen de hand in de ochtend. Nog een keer wens ik ze goedemorgen.
De een komt uitgelaten binnen, bijna vakantie! De ander is druk, want thuis wacht een heel ander leven dan op school. Een van de kinderen slaakt een diepe zucht. Mag ik even mee zuchten? denk ik.
De laatste schooldag is plezierig en verdrietig tegelijk. Een fijne vakantie ligt op me te wachten, maar er moet ook afscheid genomen worden.
Ik realiseer me dat het echt de laatste keer is dat we zo bij elkaar zitten. We zijn een, we horen bij elkaar. En nu moeten we dat loslaten. We tellen aan het eind van de ochtend met alle kleuterklassen af en luiden de vakantie in. Ik zie kinderen joelend wegrennen ‘yes! vakantie!’ Een kind rent nog even naar de klas. ‘Iets vergeten juf’. En staat daar vervolgens even de ruimte in zich op te nemen.
Een van de meiden klampt zich aan me vast. Nog een knuffel en nog een. Ik doe maar al te graag mee. ‘Kom je met mij mee naar huis?’ vraag ik. Maar ze moet toch echt met haar moeder mee.
De overdracht in de middag gaat vlot. Weer terug in mijn lokaal denk ik: Ik had nog zoveel moeten vertellen! Hoe je zijn nukkige buien komt omdraaien en hoe zij zo verlegen als ze is helemaal los gaat als je muziek op zet. Hoe hij tien keer zoveel meer leert als je hem wat dieren geeft. En hoe je haar met een grapje erbij haalt als ze moeite heeft met opletten.
Maar natuurlijk, die dingen weet de volgende leerkracht straks ook. Zij zal ook alle mooie talenten van de kinderen ontdekken. De leerkracht zal snel doorhebben hoe je die buien omdraait en de kinderen die het nodig hebben erbij houdt. Maar nu, voor dit ene moment, weet ik het alleen nog.
In de middag staat alles van de klas aan de kant. Alles opgeruimd, schoongemaakt, opgestapeld en mijn eigen spullen in een tas. Klaar om een nieuw plekje te krijgen op een andere school.
Het is leeg. Het is gedaan. Ik blijf nog even in mijn lokaal staan. Het is mijn lokaal niet meer.
Dag school, dag klas, dag Utrecht.