Daar staan jullie. Dertig kleine mensen vol zenuwachtige vlinders in de buik en verwondering op het gezicht. Sinterklaas komt op school.
Sinterklaas komt op school
Je zingt alsof je leven ervan af hangt. Je problemen zijn niet de onze. De pietendiscussie gaat (gelukkig) aan je voorbij en je hebt geen idee wie Trump is.
Vragen
Nee, jij vraagt je af of Sinterklaas nu wel komt. Of je het dansje voor hem nog wel weet. Welk cadeautje je op school krijgt. Of er wel iets in je schoen zit morgen en of Sinterklaas wel de goede pakjes mee neemt op pakjesavond. En misschien wel of de pieten niet te eng zijn.
In mijn tijd
Dat gevoel kan ik nog zo bij mezelf oproepen. Ik weet nog dat ik een keer behoorlijk de griep te pakken had toen Sinterklaas bij ons op school kwam. Ik mocht dus niet naar de klas. Huilend lag ik op de bank met een dekentje en keek elke aflevering van Schooltv die er maar was. In de middag werd er op de deur gebonsd. Sinterklaas in eigen persoon kwam bij me langs om mijn cadeautje te brengen! Dat is nog steeds mijn favoriete keer ziek zijn.
Lees ook: HOE KUNNEN DE PIETEN … ?
Genieten
Ik sta op het plein tussen de stuiterende kinderen en ik geniet.
Ik zie een meisje heen en weer springen, de twee staarten hupsen gezellig mee. Ik zie een jongen zijn guitige bril weer terug zetten op zijn neus. Met grote ogen kijkt hij naar het tafereel voor zich.
Een ander meisje staat tegen mij aan. Zij vindt het toch nog spannend. Al die kinderen, al die grote mensen, al die pieten. En Sinterklaas is eigenlijk ook best groot.
Ik voel me als een moedereend die haar kinderen moet beschermen. Met mijn kleine vleugels zorg ik ervoor dat iedereen bij de groep blijft. Dat iedereen geniet en als dat niet zo is, dat ze door mij gezien worden.
Trots kijk ik om me heen. We zijn een groep en we delen een speciaal moment.
Uitgelichte foto: Shutterstock