En opeens ben je geen juf meer

En opeens ben je geen juf meer

Door Helga. Ongeveer een jaar geleden ben ik het onderwijs uitgegaan en begonnen als zelfstandig ondernemer. Ik heb een eigen praktijk “gewoon…omdat jij bijzonder bent”, waar ik werk als kindercoach, kinderpsycholoog en bijlesjuf. Waarom het onderwijs uit en de stap als zelfstandig ondernemer gemaakt, nou daar gaat precies deze blog over… En opeens ben je geen juf meer

“Waarom binnen je comfortzone blijven als daarbuiten veel meer te beleven valt”

Het is een van de items wat nu erg actueel is en waar voor gestaakt is namelijk de werkdruk in het onderwijs. Het onderwijs is flink veranderd en heel anders dan toen ik begon te werken als leerkracht. Ik werkte namelijk op een basisschool (12 jaar) voordat ik de keuze durfde te maken, maar ook moest maken. Het begon met rugklachten en eindigde in een burn-out.

Prestatiedruk

Onder druk van de prestatiemaatschappij wordt er veel belang gehecht aan prestaties leveren.
Dit geldt zowel voor het kind als voor de leerkracht. De leerkracht krijgt steeds meer taken en alles moet geadministreerd worden, uit angst om later op iets afgerekend te worden. Er moet een bepaald niveau gehaald worden en de kerndoelen moeten door de leerlingen behaald worden. Meteen denk ik dan aan het liedje opzij van Herman van Veen “we moeten rennen springen vliegen duiken vallen opstaan en weer doorgaan”. We hebben ongelooflijk veel haast. Een andere keer misschien, dan blijf ik wel staan en kan dan misschien als het echt moet…

Over mijn grens

Ik ging maar door en steeds over mijn grenzen heen omdat mijn passie voor het vak en mijn hart bij werken met kinderen ligt. Dat wilde ik niet opgeven en ik zette gewoon door. Doe ik er wel alles aan om leerkracht te zijn en te blijven? Past dit beroep nu niet meer bij me? Is dit wel wat ik wil? En als dat niet is wat moet ik dan gaan doen? Allerlei vragen en twijfels waar ik mee worstelde.

Falen?

Ik wilde niet falen maar achteraf was het water naar de kraan dragen want ik deed het niet goed en zou het nooit goed doen. Ik herinner me nog goed een opmerking: “het is topsport leveren”. Ja… maar als ik die topsport niet kan leveren omdat ik ook nog een gezin heb en die op de 1e plaats hoort, naar mijn mening. Oh nee, dat kun je dat niet maken tegenover de werkgever want die betaald immers je loon. Je hebt zelf voor een groot gezin gekozen dan moet je wat anders gaan doen. Zo zijn er meer opmerkingen gemaakt en dingen gebeurd die me geestelijk geknakt hebben.

Burn-out

De perfectionist die ik ben wilde het op alle vlakken goed en zorgvuldig doen dus ging ik gigantisch de boot in. Mijn zelfvertrouwen kreeg een enorme deuk en ik geloofde niet meer in mezelf en niet meer in mezelf als leerkracht. Wat een eye opener die burn-out en wat ben ik door een diep dal gegaan. Ik moest de conclusie trekken dat het beroep leerkracht niet meer bij mij pastte en dat dit niet meer was wat ik wilde. In het begin voelde het niet prettig om het onderwijs uit te gaan en had ik een enorm schuldgevoel “had ik maar dit of dat gedaan dan…”. Ik moest iets opgeven wat prima bij me paste, waar ik goed in was en toen zorgde voor plezier en genieten van wat ik deed. Nu (achteraf) ben ik blij met de keuze die ik gemaakt heb. Ik doen nu iets wat beter past en bij de talenten die ik bezit namelijk kindercoach, kinderpsycholoog en bijlesjuf zijn. Individuele aandacht schenken aan het kind, volledig uitgaan van het kind en helemaal aansluiten bij de belevingswereld.

Het onderwijs missen

Toch mis ik het onderwijs en collega’s om me heen. Wat jammer dat die werkdruk zo hoog is want eenmaal een juf altijd een juf. Wat zouden mijn opleidingen, cursussen en ervaring veel toevoeging aan het onderwijs kunnen geven. Tevens mijn persoonlijkheid zou een positieve bijdrage kunnen leveren. Maar… ik durf niet meer – als leerkracht niet. Ik geef niet op en blijf doorgaan want ik hoop op een andere, beter passende, manier in het onderwijs terecht te komen.

“Met geloof wordt alles mogelijk…met liefde alles eenvoudig… met hoop komt alles goed”.

Het gaat niet altijd om de prestatie (of een bepaald niveau) halen. Er zit veel meer in zowel het kind als de leerkracht. Ik kon niet de leerkracht zijn die ik wilde zijn. Voor mijn gevoel kreeg ik de kans niet.

Kleinere klassen

Dan het feit kleinere klassen. Ik kreeg de mail binnen met de groepsindeling van mijn dochter.
Ze gaat volgend jaar naar groep 4 en in de groep zullen 33 kinderen zitten. Help!
Voor de school en het onderwijssysteem de beste keuze en ook omdat er misschien niet meer mogelijkheden waren. Ik weet wat voor enorm puzzelstuk het is! Zowel mijn moeder als leerkracht hart gaat toch even sneller kloppen. Gelukkig is het een leerkracht die er fulltime zal zijn en doet mijn dochter het erg goed op school. Maar dan nog… wordt ze voldoende gehoord en gezien? Dat denk ik dan als moeder en als kindercoach.
Als leerkracht zijnde denk ik meteen aan de werkdruk, de bij te houden administratie en de gesprekken die gevoerd moeten worden, een hele uitdaging!

Uitgelichte foto: Shutterstock

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewarenBewarenBewaren

BewarenBewaren