Hoe de kindercoach helpt als opvoeden moeilijk is

Dat opvoeden moeilijk is wisten we al wel. Wanneer doe je het goed? En waarom werkt iets bij het ene kind wel en bij het andere niet? Ook (leerkracht) Suzanne stoeide ermee. Ze riep de hulp in van een kindercoach. 

Opvoeden

Waarom is het zo moeilijk om je eigen kinderen op te voeden, terwijl ik als juf toch meer dan voldoende expertise heb als het om kinderen gaat?

Ik zal jullie een groot geheim vertellen…

Als het om je eigen kinderen gaat, worstelen juffen met precies dezelfde problemen als iedere andere moeder. Ook ik heb thuis discussies over groentes, bedtijden, opruimen, enzovoorts.

En als het je eigen kinderen zijn, komt er nog meer gevoel bij kijken en sta je er nog dichter bij. Daar komt bij dat ik persoonlijk nogal perfectionistisch ingesteld ben, voor veel moeders ook niet onbekend, maar dat maakt ook dat ik mezelf niet zo snel goed genoeg vind als moeder.

Tel daar bij op dat ik op sociale media alleen maar verhalen over gelukkige gezinnetjes en perfecte kinderen langs zag komen. Je begrijpt, het gevoel van falen begon te overheersen en het werd steeds moeilijker om de negatieve spiraal waar we in zaten te doorbreken.

Help!

Toen onze oudste zoon in groep 3 zat, zaten wij thuis regelmatig met de handen in het haar. Er was werkelijk geen land mee te bezeilen. Iedere dag begon met een driftbui en eindigde met een driftbui, met tussendoor regelmatig… een driftbui.
Na een aantal maanden raakten we in een negatieve spiraal en hoewel ik onvoorwaardelijk en zielsveel van mijn kinderen houd, wist ik echt niet meer hoe ik de relatie met onze zoon weer goed kon krijgen.
Het was een vicieuze cirkel van driftbuien en mopperen, totdat een goede vriendin ons aanraadde om eens bij een kindercoach langs te gaan.
Waar ik een paar maanden eerder nog vond dat ik alles best wel zelf op moest kunnen lossen, greep ik nu het briefje met telefoonnummer met twee handen aan en hing ik diezelfde middag nog aan de telefoon.

De kindercoach die mijn vriendin had aangeraden, klonk aan de telefoon geduldig en begripvol. En het belangrijkste voor mij was dat ze niet (ver)oordeelde. Waar ik het gevoel had dat ik als moeder faalde, gaf zij juist de indruk dat ik als moeder een hele moedige en bewonderenswaardige stap had gezet door om hulp te vragen. Reden genoeg voor ons om verder te gaan kijken wat ze voor ons gezin kon betekenen.

Het traject met de kindercoach

Na het telefonische contact, waarin we een korte vragenlijst doornamen, werd een afspraak voor een intakegesprek gepland. Mijn man en ik gingen samen naar dat gesprek en een uur later liep ik met rode ogen, maar een opgelucht gevoel weer naar buiten. We hadden de hulpvraag besproken, gepraat over wat voor kind onze zoon is, wat voor ouders wij zijn en wat wij belangrijk vinden in de opvoeding. Kortom de coach had een duidelijk beeld van waar de hulpvraag lag en kon nu een traject uit gaan zetten.
Ik weet nog goed dat ik vanaf dat moment ook voor mezelf voor een deel los kon laten aan dat perfect moeten zijn. En ik was zo blij dat er iemand was die ons kon helpen.

Na de intake volgde een afspraak waar zoon en ik samen heen gingen. Ik mocht er die keer bij blijven en mocht meekijken. Heel bijzonder hoe de coach binnen no-time het vertrouwen van mijn zoon had gewonnen en ook feilloos de vinger op de zere plek wist te leggen.
Ze gaf hem een plakboek en liet hem op de eerste bladzijde een eiland tekenen. Daar moesten dan ook bomen op staan en een hutje en zo volgden er nog meer opdrachten. Pas toen ik het verslag las, werd me duidelijk wat daar precies de bedoeling van was. Uit de manier waarop zoon tekende, de kleuren en de vormen die hij gebruikte, kon zij van alles aflezen.

Voor zoon was het vanaf die eerste afspraak elke keer een feestje om naar de kindercoach te gaan.

Huiswerk

Het werk van de kindercoach stopte niet na de wekelijkse afspraak. We kregen ook huiswerk mee. Oefeningen om samen met zoon te doen voor het slapen bijvoorbeeld. Hij had vaak nachtmerries en werd dan gillend wakker. We mochten hem dan niet troosten, niet eens in de buurt komen, wat me zo’n machteloos gevoel gaf.

We spraken de dag wel door voor hij ging slapen en lazen een verhaaltje voor, maar de oefeningen van de coach zorgden voor meer ontspanning en rust bij zoon.

Briefjes

Zoon kreeg ook een doosje dat hij zelf had versierd. Daarin zaten briefjes die de coach voor hem had geschreven. Op momenten dat hij zichzelf niet goed genoeg voelde (iets met appels en bomen…) kon hij daar een briefje uithalen en daar stond dan een geweldig compliment op voor hem. Een echte boost voor zijn zelfvertrouwen. En ook wij deden daar thuis briefjes in, zodat hij ook wist dat wij trots op hem waren.

Na iedere afspraak kregen we een uitgebreid verslag van wat de coach had gedaan.  Er was na de afspraak geen tijd om te vragen hoe het was gegaan, omdat de volgende cliënt al klaar stond. Maar dat verslag maakte alles goed. En natuurlijk hadden we regelmatig een evaluatiegesprek.

Gezinscoach

Langzaam merkten we dat zoon’s gedrag veranderde. Maar ook dat wij veranderden. We leerden om beter te kijken en te luisteren. De driftbuien werden minder en de nachtmerries verdwenen.
Wij begrepen hem beter en konden op die manier boze buien al ombuigen voor hij tot ontploffing kwam.

Hoewel wij de hulp van de coach hadden ingeroepen voor met name onze zoon, werden ook wij heel bewust begeleidt in dit traject. Het gedrag van een kind is een wisselwerking met ons eigen gedrag. In het traject werd ons een spiegel voorgehouden en gaandeweg kon ik steeds beter zicht krijgen op hoe mijn zoon in elkaar zit en waarom hij bepaald gedrag liet zien.
Als je elke dag zo bezig bent met strijd voeren, is het heel waardevol om een samen met iemand die buiten je gezin staat eens van bovenaf te kijken naar de situatie. Een soort helikopterview die ervoor zorgt dat je pas op de plaats maakt en de dingen in het juiste perspectief kunt plaatsen.
Niet altijd makkelijk en ook erg confronterend, maar we hebben er als ouders dus ook erg veel van geleerd.

Het afscheid

En toen was daar ineens al de laatste afspraak. Met een knoop in mijn maag bracht ik zoon voor de laatste keer met zijn zelf beschilderde pot snoepjes naar de kindercoach. Het traject eindigde hier voor zoon en wij hadden nog een laatste evaluatiegesprek.

Zoon vond het maar raar dat hij nu niet meer naar de coach mocht. Hij was inmiddels, net als wij, best een beetje gehecht geraakt aan haar. Ze had ervoor gezorgd dat we weer een gezin konden zijn samen. Dat we er voor elkaar waren en konden genieten van het samenzijn. En als het eens een keer niet liep, dan konden we daarover praten samen.

gezin

Nanny Mc Phee

Voor ons was ze een soort Nanny McPhee (alleen dan wel véél knapper). Ze hielp ons toen we haar nodig hadden en toen we het zelf konden moest ze verder naar een ander gezin dat haar hulp nodig had. En dat is precies hoe ik het aan mijn zoon heb uitgelegd.

Inmiddels zijn we al vier jaar verder. De band met mijn zoon is sterk. We kunnen samen lachen, praten, huilen en nog steeds ook ruzie maken.
Het traject met de kindercoach heeft ons heel veel gebracht. Maar één van de meest waardevolle lessen die ik heb geleerd is dat het oké is om niet de perfecte moeder te zijn. En dat een goede moeder ook om hulp durft te vragen als ze er zelf niet meer uit komt.
En dat is niks om je voor te schamen.