Het pareltje van mijn dag

Het pareltje van mijn dag

(Door Suzanne) De nieuwsberichten zijn vol van de hoge werkdruk in het onderwijs. Iets wat ik als leerkracht inderdaad kan beamen. Maar juist daarom is het ook zo belangrijk om de pareltjes in ons werk te blijven zien. Het pareltje van mijn dag

Het pareltje van mijn dag

De tweede bel is net gegaan als hij aan de hand van zijn vader aan komt lopen.
Hij is nog geen week geleden vier jaar geworden.

Angstvallig houdt hij zijn vaders hand vast, de vingers van zijn andere hand in zijn mond.

“Ik loop wel even mee naar je stoel”, zegt papa, aanvoelend dat dit een moeilijk moment is voor zijn zoon.

Samen lopen ze door de grote kring naar het enige lege stoeltje. Papa geeft hem een kus en een knuffel en zegt dan gedag.

Maar zodra papa opstaat, vliegt ook hij van zijn stoel en rent achter papa aan. Geen tranen, geen woorden, alleen zoekend naar papa’s hand. Papa zet hem geduldig terug op zijn stoel. En nog een keer. En nog een keer.

Dan loop ik er naar toe en neem hem van papa over. Ik voel zijn weerstand en zie hoe hij dapper de tranen weg slikt.

Papa vertrekt en zwaait nog naar hem.
Hij huilt niet, hij praat niet, hij kijkt me niet aan. Sluit zich volledig af van de rest van de klas.

Ik neem hem mee naar zijn stoeltje en probeer hem af te leiden.
“Je bent jarig geweest vorige week hè?” Geen reactie.
“Heb je een leuk feest gehad?” Het blijft stil. Hij draait zijn hoofd van me af. Hij laat zich echt niet zomaar afleiden.
“Je hebt vast een heel mooi cadeau gekregen. Wil je me erover vertellen?”

Hij trekt een wenkbrauw op. Zal hij het vertellen?
Nee. De juf kan hem wat. Hij wilde bij papa blijven, niet met die juf kletsen.

“Ik weet het al. Jij hebt vast een olifant gekregen! Zo’n grote grijze, met van die flaporen en een lange slurf!”
Hij kijkt me verbaasd aan.
In die grote bruine ogen zie ik iets glinsteren.Over zijn gezicht trekt langzaam een gelukzalige glimlach.
Hij kan niet langer afstandelijk en onverschillig doen.
Hij móet vertellen wat hij heeft gekregen en waar hij zo trots op is.
Vanuit zijn tenen zie ik het opborrelen.
Hij doet nog even zijn best om zich in te houden, maar dan wint zijn enthousiasme.”Politieauto!”Hij grijnst van oor tot oor.
Ik lach met hem mee.
Mijn dag als juf is een pareltje rijker door dat ene woordje van een jongetje van vier dat eigenlijk liever bij papa aan de hand wilde blijven.
Uitgelichte foto: Shutterstock